The previous blog post was pretty dramatic, I guess. While writing it I had to pause a few times when I realized that what I was writing down was something you'd read in a suicide note, found after the deed was done. I also still agree with my assertion. I'm deriving no joy from life at this point due to the reasons mentioned, and it's highly unlikely that I will be able to do so any time soon.
Sure, there are things coming up as usual. Some legal complaints against the Dutch hospitals, the impending legal gender change, a possible TV appearance in the UK and the usual bits and pieces like people saying they're asking around for help or passing my story around. Yet they do not matter with regard to my direct situation.
Today I keep getting assaulted by waves of negative thoughts and doubts. I have been working all day on a number of projects which should hopefully earn me some money and attention. My situation is thus that I'm essentially broke and would be living on the streets if I wasn't living at my mom's place. Yet even she can't finally support me for much longer. Thus I absolutely have to fix it. Just me. No miracle is going to occur. No one is going to suddenly hire me. No one is going to get me out of this absolute Hell I ended up in.
Alright, that was a bit dramatic. But still, the entire time that I'm awake I feel this suggestion to commit suicide. It's a soft and so very tempting sensation. Putting the prospect of ending my existence next to the many years of hell I'm bound to go through, I would be insane to not pick the only reasonable option. I don't give a damn about the others who I might be helping by persisting to live, or inconvenience by killing myself. In the end, me as an individual is what matters.
I have been accused on countless occasions of 'wallowing in self-pity' and such things. I do not think I do. I know that if I did nobody would take me seriously. I know that I hate feeling miserable. I hate feeling the way I do while I'm typing this. All choked up and teary-eyed. I hate it because I'm weak and helpless. I hate it because it reminds me of the intense pain inside which I have to push away every moment I'm conscious. It reminds me that nobody really understands what I'm going through, that I'm living in the twilight moments before my existence forever fades, as the poets call it.
I'm still holding back the worst of the pain and agony inside. If I let it out I'd die.
Thus I wear this mask. A double-sided mask. One side for myself and another for the outside world. Both are shielded this way from the destructive force inside of me. Even if it's slowly killing me inside.
For a while now there's nothing I have wanted more than to abandon any contacts with others. Just vanish out of everyone's lives. I'd no longer have to wear one side of the mask. Yet I could not do this without losing control over the other side of the mask. I'd lose the mask and with it destroy myself.
Which would you pick, a slow or a quick death?
Just get it over with already... I'm sick of having to defend myself and beg for help which never arrives.
Maya
4 comments:
Dear Maya
I visited this blog over a year ago writing to you about how brave you were and how impressed I felt at your tenacity to find your place in the world.
I write today to say the same. I have never met you and I probably never will, but I believe that empathy can be shared despite such circumstances.
I respect and admire you. Your struggle will be remembered by at least one person when this is all over. No matter how it ends.
Sincerely,
Xaio Majere
Thank you, Xaio.
I still hope that my story has a happy ending :)
Maya
heya,
knuffels van mij, kun je wel gebruiken, denk ik :)
ik lees je blog en ik ben trots op je. Trots? Die vent is gek, moet je denken. Laat me zeggen waarom. In NL zijn er diverse help telefoon nummers voor mensen die met zelfmoord gedachten rond lopen. Hun primaire reden van bestaan is dat ze mensen een luisterend oor geven. Als ik jouw blog zie denk ik dat je jouw manier gebruikt om hetzelfde te bereiken.
En hier op het internet voel je je niet zo aleen, er zijn heel veel mensen hier en op g+ die naar je luisteren. Dus ik ben trots op je dat je zo'n goede oplossing voor jouw directe pijn hebt gevonden.
Ik lees dat je heel graag wilt dat anderen niet alleen luisteren, maar ook zo veel geven om jou pijn dat ze iets doen. En ik lees dat je het gevoel hebt dat mensen je persoon of je lichaam niet willen. Dan hier een geheim wat je in een Rijssen nooit zult horen. Alle mensen zijn zelf-geabsorbeerde, eigengereide, ego-manische, (lust|winst)-geobsedeerde individuen.
Mensen doen dingen omdat het hun goed uitkomt, in andere woorden.
Mensen die verlieft zijn zijn waarschijnlijk de enige uitzonderingen (en een moeder is altijd verlieft op haar dochter).
Ik zie wat je schrijft en je bent bang dat er maar zo weinig mensen zijn die iets doen wat je het gevoel geeft dat je het waard bent. Je hoort niet van anderen dat je lichaam er een is om trots op te zijn. En de nummer een reden is dat mensen normaal niet zo vriendelijk zijn om dat te zeggen. Teminste niet in Nederland. Ook niet echt in Zweden, waar ik woon. Dus ik wil je zeggen dat je trots moet zijn op je lichaam, al is het alleen maar omdat het een fantastische slimme meid draagt welke in je hoofd zit.
En de reden dat je het niet vaker hoort is omdat mensen van natura alleen naar hunzelf kijken. Dus laat dat alsjeblieft niet een reden zijn om je niet welkom te voelen op moeder aarde.
Aan het eind van de dag is hetgeen wat jij op een computer kunt creeren hetgeen wat jouw jou maakt. Hetgeen waar je je herzenen mee een plezier kunt doen is dit hacken, het creeren, of het simpele gevoel van het oplossen van puzzels.
Het is op een moment essentieel voor jezelf te kiezen wat belangrijk is. Hetgene doen wat jouw gelukkig maakt zou mijn voorkeur hebben :)
Dank je wel, Thomas.
What would make me the happiest right now I think is to change countries and with it environments. I'm strongly considering requesting asylum in Norway or similar country. If approved, it'd give a lot of weight to my case which'd help both me and other intersex people immensely, and I'd be assisted with setting up my new life.
I would need help with it, of course.
Post a Comment